yıllar önce yine terör olaylarının şiddetlendiği bir dönemde radikal gazetesi yılmaz erdoğan'a bol soslu bir laf salatası sipariş etmişti. hem konunun mahiyeti itibariyle, hem de yılmaz erdoğan'ın ne şiş yansın ne kebap kıvraklığının gerektirdiği ortalama cümlelerin metnin genelini kapladığı mezkur yazıda kardeşlik, insan hakları, özgürlükler gibi hiç kimsenin karşı çıkmayacağı yavşak mefhumlar sol entelijansiya tarafından ilgiye şayan bulunmuştu. madem ben de kürdüm ve madem ben de ünlüyüm, e neden bir gazetede ben de terör konusunda bir şeyler yazmayayım ki diye düşünmüş olsa gerek, hülya avşar da bir gazetede ''açık mektup'' tacıyla bir yazı döktürmüştü. toplamı 2 satırlık bir değere tekabül etmeyen o yazıda beni en çok etkileyen cümle şu olmuştu: ''bu askerler neden ölüyor? neden çelik yeleklerı yok? ordu bunu neden temin etmiyor? çelik yelek olsa bu askerler ölür müydü allah aşkına?''
evet, 35 yıllık bir sosyolojik kanseri 15 ay amelelik yapan erlerin giydikleri yeleğe indirgeyecek kadar sığ bir bakış açısı ve türk sanatçısının ülke sorunlarına karşı geliştirdikleri entelektüel bakış açısı..
