kişinin aslında tamamen taklit olduğunu anladığı andır kanımca hayatının tümü biyerden alıntırdır parça parça a dan z ye her yerde yürüyüş, konuşmai hitap, parça parça tek tek alıntıdır başkalarından kişiliği bile okulda pısıp insanlarla muhabbet etmeyen kişinin okulda olmak istediği kişiyi * dersanede arkadaş ortamında canlandırır sonra bir gün aynaya bakar ve aynen şöyle der ''ne biçim insanım lan ben ?''fakat bitmemiştir olanlar taklit olmasına rağmen foson bir taklittir hiç bir başarısı yoktur hayatta taklit olarak ne bir sevgilisi olmuştur nede insanlar tarafından övülmüştür hep çalışmak hep denemek zorundadır şansını oysa taklit olmasaydım daha farklı olurdu diye düşünür ama artık kurtulamaz taklit olmaktan hatta bu duruma öz sözler arar ama buldukları yaşadıklarıyla alakasız sözlerdir.sonra bir gün değişicem der ama o gün bir türlü gelmez çünkü bu bile bir taklittir garip insanlardan bilinçsizce aldığı aslında bunu söylerken kimseye artistlik yapmıyordur çünkü kendisiyle konuşuyordur ama bedenini öyle bir paranoya sarmıştırki artık yaratıcılığını bile taklit aynasından görür ve bir gece yatarken kendine ne biçim insanım der ve işte o zaman kendisinden utanır utanır insanlığından.
ben bunu gördüm ama aynada değil karşımdaydı.Sonra büyüdü o çocuk ve taklitlerin asıllarını geçeceğini anladı çünkü asıllarda taklitti.
