en küçük ve varoş yerleşim yerlerinden birinde bir araya gelmiş kadınlardan mantalite olarak pek bir farkı olmayan kadın biçimleridir. aradaki tek fark, küçük yerlerdeki kadınlar genel olarak mutlu sayılabilecekken, plazalardaki kadınlar genel olarak kronik bir şekilde mutsuzdur. kadın ya da erkek, plaza dediğimiz, kapısından içeri girer girmez nedeni tam olarak belirlenemeyen bir şekilde insanın başına ağrı sokan beton ve cam kombinasyonunda, bir insanın günde en az 9 saat geçirmesinin normal sayılması akıl almaz bir durumdur. siz plaza diyorsunuz, bizse o binaların aslında tımarhane olduğunu biliyoruz. bir binanın içinde, kendini ve mantıksız bir şekilde düşmanlık beslediği ya da kuyusunu kazmaya çalıştığı iş arkadaşlarını dünyanın merkezinde sayan küçük bir topluluk düşünün. minnacık bir köydeki insan topluluğundan zihniyet olarak hiçbir farkı yok. hiç de öyle taşra/dağ başı tutkunu bir insan olmasam da, şehir yaşantısının gittikçe plaza gettolaşmasına kaymasını korkunç buluyorum. bir de plaza gibi binalarda ev satın alıp yaşayan insanlar var. levent'teki kanyon'da yaşayan canlılar var ya, inanılmaz bir şey. yokluktan insan mecburen yaşar desen, insanların insan gibi yaşayabileceği evlerin 10 katı daha pahalı bu plaza daireleri. neyse, konumuza dönecek olursak, allah akıl sağlığı versin dememiz gereken insan topluluklarıdır. zira uzun süre plazada çalışıp akıl sağlığını koruyabilmiş kadın ya da erkek kişilere rastlanılmamıştır. bu binalarda uydurulmuş ve dünyanın en özenti, cehalet dolu ve antipatik dili ise bir başka başlığın konusudur.
