kış mevsimiydi, okuldan saat sekizde geldiğimde evde kimse yoktu. patatesli omlet yapmış yerken, validem geldi, hoşgeldin-hoşbulduk faslından sonra validem odama gitmiş dağınıklığımı toplamaya...
aradan 10 dakika falan geçti, ben bu arada hala yemek yiyorum, salon zifiri karanlık. içerden tıkır tıkır sesler gelince, bıçağı kapıp kalktım yerimden, salondan geçtim, tuvaletin aynalı kapısından oda belli, belirsiz gözüküyordu. evet biri vardı ve bir yandan birşeyler konuşuyor gibiydi fısır fısır, tam o sırada iki kişi olduklarını anladım o anda bir duraksadım, tek kişinin üzerine tereddütsüz bıçakla giderdim fakat iki kişi olunca işler değişmişti.
dışardan yardım çağırmak için [ o zamanlar cep telefonları çok yaygın değildi ve cep telefonum yoktu, ev telefonu ise odaya yakın yerdeydi] sokak kapısını açtım ve apartmandan aşağı ayağımda çoraplarla inmeye başladım. tam en alt kata sokak kapısına geldiğimde [2. kattayız] yukardan kapı açıldı, eyvah dedim bunlar anladı ve aşağı beni kovalamaya gelecekler tam pozisyon alıp, artık ne olacaksa olsun diyerek beklerken, üstten annemin ve ağabeyimin sesleri geldi, "honor napıyosun/oğlum nereye gidiyorsun" diyerek.
meğer annemin geldiğini unutmakla kalmamış, annemle birlikte gelen ağabeyimide görmemişim, hemen tuvalete kaçmış gelir gelmez sıkıştığı için.
o anda bile "ulan annem odaya camdan mı girmiş yani" diye şok olmuş şekilde düşündüğümü hatırlıyorum.
o zamanlar baya bir kötüydü psikolojik durumum. tonla ağır antidepresan alıyordum. sürekli uykusuzdum. gecede en fazla 2-3 saat uyuyabiliyordum. bunlarında etkisi büyüktü.
