Neden böyleyim bilemiyorum.. Aslında bir tahminim var ama kesinliği yok... Bazen diyorum erkeksin sen ne diye ota boka ağlıyorsun... Duygulanıyorsun... Gül geç lan hayat güzel.. Diyorum.. Sonra yerli yersiz ağlamaya başlıyorum...
Bir bebeği ağlarkan gördüğümde ağlayabilirim... Her zaman değil ama bir iki sefer oldu...
Kız arkadaşım vardı bir ara geçmişimiz hakkında konuşmuştuk.. Anlatmıştı bir şeyler.. Üzerinden uzunca bir süre geçmişti kardeşi ve bir yakın arkadaşıyla yemek yemiştik.. Cüzdanında bu eski elemanla ilgili bir şey görmüştüm.. Mekandan ayrılana kadar zor tuttum kendimi... Çıkar çıkmaz yağmur altında gözlerinin önünde salak gibi ağlamıştım.. Ulan bana neyse yşanmış bitmiş... Üstünden seneler geçmiş.. Lan nasıl bana neyse.. Üstünden seneler geçmiş hala cüzdanında taşıyor... Sevmiş belli ki... Ama ben.. Görünce tutamadım işte kendimi... Ben ağlıyorum o ağlıyor kardeşiyle arkadaşı anlam veremedi önden gittiler... Çok utanmıştım..
Bir keresinde de şantiyedeyim.. Bandırmada çalışıyoruz.. Bir sebepten tartıştık... Akşam vakti oldu.. Bindik minibüse bir sürü kaba saba adam.. Geçtim en arka köşeye şantiyeden kaldığımız yere gelene kdar... Sessiz sessiz yüzümü bereyle kapata kapata ağlamıştım... Durduramadım da. Herkes inene kadar inemedim minibüsten herkes inince koşarak indim.. Deniz kenarıydı gittim oturdum iskeleye sakinleşene kdar ağladım bir iki saat... Allahım ne kadar utanmıştım o zaman kendimden.. Neyse...
Ne diyorduk sebebi hakkında tahminim.. Evet... Çok içime atıyorum... Onlarda birikiyor.. Birikiyor... Ağlıyorum... Gözlerimden boşaltırken sıkıntımı, dilim sustuğu için tekrar dolduruyorum... Çünkü içimde fırtınalar koparken kimseyi üzmemek için ağzımı açamıyorum.. Şu senin hatan diyemiyorum.. Evet bende böyleyim... Napalım...
Not: Bu entry kısa bir süre sonra kendini imha edecektir...
