30 ekim'i 1 kasım'a bağlayan geceydi, başbakan ahmet davutoğlu'nun çankaya köşkünde gözüne uyku girmiyordu.
öyle ya, bugün yapılacak seçimde hem memleketin kaderi, hem de kendi kaderi belirlenecekti.
ya yine 7 haziran'daki sonuç çıkarsa, ya ülke koalisyon denilen şerefsizliğe mahkum olursa? davutoğlu bunları düşünüyordu, biricik eşi sare hanım onu teselli etmeye çalışıyorduysa da ne fayda...
bütün gece düşüne düşüne sabahı etti davutoğlu, okunan sabah ezanıyla da abdestini alıp namazına durdu. namazını bitirip selam verdiğinde dışarıdan kişneyen bir at sesi duydu sanki.
bu saatte hem de çankaya köşkünün bahçesinde atın ne işi vardı?
derken davudi bir ses duydu ahmet davutoğlu, evet dışarıdan geliyordu.
sesin sahibi;
davutoğlu köşkün salon balkonuna çıktı ve sesin sahibini gördü.
sesin sahibi, beyaz bir atın üzerine binmiş, yıldırım bayezid han'ın kıyafetleri ile karşısında duran recep tayyip erdoğan'dı.
"bre ahmet" diye yineledi ve ekledi.
"konuşmanı hazırladın mı?"
"ne konuşması?" diye soruyla karşılık verdi davutoğlu.
erdoğan; "ne konuşması olacak, balkon konuşması tabi..." dedi ve atını mahmuzlayarak uzaklaştı. uzaklaşırken tekrar haykırdı uzun adam.
"göklerden gelen bir karar vardır ahmet'im...göklerden gelen bir karar..."
o an ahmet davutoğlu anlamıştı 1 kasım'da milli iradenin zaferini yaşayacaklarını.
salona döndü, iki rekat daha namaz kıldı, selamını verdi ve o tarihe geçen balkon konuşmasını hazırlamaya başladı...
işte niğbolu'ya yıldırım gibi gidip kale burçlarından komutan doğan bey'e "bre doğan" diye bağırıp, "biz yoldayız dayan" diyen yıldırım bayezid han'ın ruhu, sayın recep tayyip erdoğan'da hasıl olmuştu o gece.
o gece milli iradenin yine mührü vuracağı müjdelenmişti...
