Yıl 2001.
Daha 5-6 yaşlarındayım. Annem de babam da çalışıyor. Hatta annem bir bankada çalışıyor gün boyu hiç yüzünü görmediğimiz zamanlar oluyor. Bilmiyorum normalde durumu iyi olan bir aileyiz çok şükür ama bir gün annem babam yüzü düşük geliyor eve. Tek bir kelime dahi etmiyorlar. Hiç unutmam yemekte taze fasulye var. Ben sevmezdim fasulye yemeğini. Anneme bakıyorum niye başka bir şey yemiyoruz anne. Kimse cevap vermiyor. Yatana kadar sessizlik. Sanki cenazemiz var gibi. Gece herkes uyuduktan sonra ablam yatağından kalkıp beni uyandırıyor. Annemin babamın beni kıramayıp söyleyemediği şeyi o söylüyor.
"Güney, paramız yok ablacım şimdi. Ben söyleyene kadar annem babamdan sakın bir şey isteme."
Belki gecenin biri ikisi. Anlayamıyorum. O zamanlar bilmem tabi iş kaybedince para verilmediğini.
Neyse ki bugünlerde yine önümüzde aşımız, sıcak bir yuvamız var. Okuyorum burada yazılanları çok zor durumlar yaşamış olanlar var. Allah herkese aşını dağıtır demekten başka bir şey de düşmüyor bana.
