hiçbir akli ve vicdani temele dayalı olmadan tamamen bir takım düşük algının ürünü olması.
tanrıya inanmak bizi ne daha vicdanlı ne daha zeki yapar, bir şeylere tapmanın kişiyi tatmin ettiği doğru olsa bile tek tatmin yolunun bu olduğu yanlıştır.
hatta insanın tapma dışında tatmin olmaması gibi bir durum bile yanlıştır.
ayrıca insanda bilme ihtiyacı vardır ve tanrı da bu bilme ihtiyacından doğmuştur, bunun bir tapınma şekline dönüşmesi ise tamamen fantezilerle gerçekten kopma gibi açıkladığı saçmalıklarla amaçtan sapmanın ürünüdür.
tanrının sonsuz gücü kafamızda onu istediğimiz şekilde düşünüp böylece her şeyi çözebilmesini ona sağlatabilir ve bunun üzerinden sorunlar karşında çözüme gidebiliriz ama biraz kendi dışınızda baktığınızda bunun kafanızdaki fantezi olduğunu fark edersiniz. yani gerçeğe hiçbir etkisi olmayan tamamen fantezilerle var olan bir varlıkla kendinizi tatmin etmenizin aslında kendinizi kandırmak dışında bir şey olmadığını söylüyorum.
sonuçta gerçekçi bir dünyada yaşıyorsak düşüncelerimiz de etrafımızdakiler kadar gerçekçi olmalı, başka dünyalar arayıp kendimizi zihnimizde tatmin edeceğimize bu dünyadaki sorunları yine bu dünyanın gerçekliği içinde çözmeye çalışmak daha mantıkçı bir yaklaşımdır.
