kuran-ı kerim'de pek çok peygamberin kıssası vardır. bunlardan biri hz. süleyman kıssasıdır. emrine verilenleri insan okurken düşünür ne şanslı be! bir eli yağda, diğeri balda. hem dünyası mamur, ahireti mamur. bir kul daha başka ne isteyebilir ki?
allah kulunu pek çok şekilde sınar. bunların iki tanesi ise zenginlik ve fakirliktir. ilk bakışta zenginlik kolay sınav, fakirlik ise zor olanı gibi gözükse de, allah'ın bak dediği yerden bakan göz için zenginlik zor olanıdır. nimet ne kadar büyükse, imtihan ve külfet de o kadar ağır olur. fakir insan için sınav sabretmektir, fakat zengin kendini müstağni görür, yani kimseye muhtaç görmez. bu kibir ve mal birikitirme sevdası kulu, bu malı veren allah'tan uzaklaştırır, infak ve zekat gibi iki kavrama yabancılaştırır. asıl marifet zenginlik içerisinde iken bile allah'a muhtaç olduğunu unutmayıp, çok şükredip, malı yalnız onun rızası için kazanmak ve infak etmektir.
hz. süleyman ile başladık, onun kuran'da geçen duası ile bitirelim sözü,
" rabbim, bana, anne ve babama verdiğin nimete şükretmemi ve hoşnut olacağın salih bir amelde bulunmamı ilham et ve beni rahmetinle salih kulların arasına kat.” neml suresi 19. ayet
