geçen gün facebooktaki benim de içinde olduğum bir grubun düzenlediği bir tanışma partisi vardı, partiye gitmek için verilen parayı hesaba yatırdım, parti günü geldiğinde mekanın önündeki kalabalıktan ayrı bir yerde bekledim bir süre, kimseyi tanımıyordum, herkes sarmaş dolaş, kahkahalar, muhabbetler, sohbetler, espriler falan..gözlerimi slow motion moduna alarak uzun süre izledim milleti. telefonumla uzun zamandır aramadığım arkadaşlarımı aradım bir saat boyunca, içeri de girmedim, mal gibi durdum bi köşede, ben o gün kendimi gerçekten çok yalnız hissettim. birileriyle tanışabilmek için hiçbir adım atmayıp herşeyin ayağına gelmesini bekleyen embesilin teki olduğumu söylenip durdum. üniversitenin ilk günlerinde herkes yavaş yavaş birbirleri ile tanışırken, kulaklığı çıkarmayıp cool olucam havası takınan kapşonlu ergenin teki gibiydim. grubun facebooktaki duvarına acil işimin çıktığını, ve biletimi durumu iyi olmayan birinin kullanmasını söyledim. istiklal caddesinin ara sokaklarına girdim, boş boş dolaştım uzun bi süre, pişmiş kestane aldım biraz, suriyeli iki çocukla yedik bir güzel, tramvay gelince arkasına takılıp gözden kayboldular kalabalığın arasında, yine yalnız kaldım amk, eve gidip iran filmi izledim, film de şansıma öyle bir filmmiş ki karı gibi ağladım, zıbarıp yattım sonunda parti fotoğraflarına bakarak..
