imanı zayıf olanların içinde bulunduğu durum. Şahsen ben geçen ömrüme bakıyorum gerçekten yanılmış ve bugün bambaşka bir beyin seviyesinde olduğumu anlıyorum. Özellikle meslek hayatında yaşadığım zor yıllardaki üzüntü stres dolu zamanların o zaman çaresizlik diye düşünüyordum şimdi ne kadar boşuna yıpratıcı bir etki bıraktığını anlıyorum. Özeleştiri yapmak gerekirse o zaman da namaz kılıyordum ama Allahın rızasına teslimiyet konusunda çok hata yaptığımı hissediyorum. Ama tabi insan yaşayarak ve elinden kimse tutmuyorsa zaman geçtikçe öğreniyor öğrenmesine de klişe olacak belki şimdiki aklım olsa ne mesleki olarak istenen nokta olsun ne de özel hayatta kısaca sevgili diyelim yediğim kazıklar olsun asla üzülmez çaresizliğimi kimseyle paylaşmaz ve Allaha daha çok sığınır risale okumaya daha derinden sarılırdım. Bu tespite uzunn zaman önce vardım ama kimse akıl vermediği için insan çaresiz olmadığını her zorlukla bir kolaylık olduğunu öğreniyormuş. Ama tabi zararın neresinden dönülürse kâr olduğunuda unutmamak lazım.*
