filmin sonunda insan bir olmamışlık hissi yaşıyor . filmin daha önce denenmemiş bir tarz olması filmin artılarından. zaman ve mekan belirsiz, bugünü geçmişe değinerek masalsı biçimde eleştiriyor. şiveler birbirine karışık, olaylar birbirine karışık, peygamberler ve onun havarilerine insanların yaptıkları, dinlerin bir bakıma nasıl doğduğu anlatılıyor. adem, havva, meryem, ibrahim isimleri tesadüf değil. çocuklar masumiyetin sembolü olarak gösteriliyor. bir suçu işleyen kadar görüp susanında suçlu olduğu, kötülerin saygı gördüğü ancak öldüklerinde mezarlarına tükürüldüğü, dilin söylemesede gönlün konuştuğu, insanın bilmediğinden korktuğu gibi mesajlar veriliyor. sonu bir tuhaf bitmiş ancak buda filmdeki masalı her çoçuk farklı bir son farklı bir cevap ile tamamladığından bu filmin sonuda seyirciye bırakılmış. tüm bunlara rağmen bilinmez bir huzursuzluk havası var filmde ve bir türlü masaldan çıkılmıyor gerçekler mi yoksa masalmı bizi esasa ulaştırdı belli değil. tamamıyla insanı içine çekemiyor en azından beni. ancak izlenmesi gereken bir film.
