kalbinde küçük ve ürkek bir çocuğu gizleyen her kimse, bir tek onun ruhuna dokunur bu cümlenin içerisinde gizlenen melek. dokunur ve varlığında kutlu bir ürkeklikle yabani kılar onu, hergün biteviye arzuladığınız hayata karşı. işte bu yabaniliğiyle, kendisi için kurulan cümlenin üzerindeki parlak tozlara bile aldırış etmeden, ruhunun mustarip kuyularına yağan yağmurunun peşinden gider. oysa siz yaldızlı hayatlarınızın içinde kendilerini durmadan kurban edenler, siz sadece 'herhalde o yaldızların üvey kardeşleridir' diyerek hastalıklı bir merhametle gönül değdiririrsiniz bu cümleye. oysa bu cümlenin içerisine gizlenen o muzip meleğin dilinden düşürmedikleri dışındaki herkes -yani siz- yalnızca entellektüel bir orgazmı arzulayan muhteris his tacirlerisinizdir vesselam.
sıradanlık mucizedir evet, ama kendilerine indirilen kitaptaki hakikati anlamayıp türlü türlü sihirbazlıkları arzulayan kalbi mühürlenmişler gibi sıradışını arzulayanlar ne anlayabilir ki bundan. ağrınıza mı gitti, o halde uyanın ve tanrının birliğini kabul ettikten sonra bir anlamı kalmadı diyerek içindeki ve dışındaki tüm putları yıkan o güzel kureyşli gibi sıradanlığınızın dışındaki tüm beklentilerinizi def edin içinizden. ve hala takatiniz varsa kendi içinizde bir ömür sessiz sedasız büyüyen o ağacın gölgesine sığının o zaman.
sözün özü sıradanlık mucizedir elbette, fakat mucizenin nefsi avutan bir şey olduğunu nereden çıkardınız a köstebekler?
