"Bir kapı var. O kapının ardında başka bir dünya. Bu öyle bir kapı ki, ne düşündüğünle ya da ne umduğunla ilgilenmez. Bu kapıyı açmak cesaret ister. Eğer o kapıyı açarsan... Eğer o kapıyı açarsan, artık dönüşü olmaz. Anlıyor musun?" dedi üstâd. Genç adam düşündü. Bir gâyesi ve artık kaybedecek bir şeyinin olmadığını düşündü. Kapıya yöneldi. Elini kapı tokmağına götürdü. Üstâd hafifçe gülümsedi. Kapıyı araladı, korkarak. Oysa az önce tüm korkularından arındığını sanıyordu. Artık tokmağı çevirmişti ve üstâdın da dediği gibi geri dönüşü yoktu. Tüm çıplaklığıyla adım attı içeri. Arkasına baktı. Üstâd gülümseyerek kafasını salladı. Ve arkasından kapandı kapı. Kendinden emin adımlarla yürümeye başladı düz koridorda. Biraz ileride ihtiyar bir adam karşıladı onu. "Hoşgeldin gezgin." Böyle hitâp etmişti ona. Kafasında pek çok soru vardı; fakat sormak anlamsızdı. Bir odaya girdiler. Odada büyükçe bir dünya haritası ve işaretli pek çok ülke vardı. Onu bir sandalyeye oturttu. Karşısına geçti ve "Sana neden gezgin dediğimi biliyor musun?" diye sordu. Hayır anlamında kafasını salladı genç adam. Yüzünde sevecen bir gülümsemeyle haritayı göstererek "Çünkü sen bizim gezginimiz olacaksın. Bu dünyada neredeyse gitmediğin ve gezmediğin yer kalmayacak. Gördüklerin bizim için altın değerinde şeyler olacak. Elbette bunun belli evreleri var. Vereceğin kararlar hayati önem arz edecek. Anlıyor musun?" Sadece konuşmaya odaklanmıştı genç adam. "Elbette anlamıyorsun. Bunun için henüz erken. Ama anlayacaksın." Kısa bir sessizliğin ardından genç adam "Neyi istiyorsanız onu yapmaya hazırım." dedi. Bu umudunu kaybetmiş bir adamın cümlesiydi. ihtiyar adam kaşlarını çatarak "Benim için değil." dedi. "Unutma. Sen bir gezgin olacaksın. Ve gezginlerin kimsenin söylediği şeyleri yapmaya ihtiyacı yoktur." Duraksadı ve tekrar o sevecen gülümsemesini takınarak "Tabi her gezginin bir adı vardır. Senin adın da..." Arkasını döndü ve "Senin adın da Mete. Kağan Mete." Genç adamın adı odada yankılanırken içindeki kıpırtıyı hissetmeye başlamıştı bile.
