yas tutuyor bu kasım akşamları, benim gibi.
gidişine en çok hep oturduğun o koltuk üzüldü. senden başka kimse oturmadı o koltuğa.
gidişine en çok bu duvarlar üzüldü aslında. gittiğinden beri bana kızgınlar. beni suçluyorlar her dakika.
gittiğine en çok bahçemde yeni açan kasımpatılar üzüldü. boyun büktüler onlar da bana. küstüler o çok sevdikleri kasım akşamlarına. yine benim gibi.
ihanetinden nasibini aldı bu soğuk akşamlar da. bak, artık çıkmıyor gökte yıldızlar. karanlık boğucu, artık görünmeyen bulutlar kasvetli. işte hepsi bana kızgın, gittiğinden beri.
bir ben biliyorum ihanetini, bir de bu kalem. ama artık ondan da hayır yok, benden de.
eskiden sevmezdim de artık seviyorum kasım akşamlarını, içimde hissettiğimden beri...
