3-4 yaşındaydım sanırım. Abim arkadaşının evine gidecek oyun oynamaya, akşam üstü. Tutturdum ben de gelicem. Haliyle kabul etmedi. Ben bi ağlamalar, bi bağırmalar, bi çirkeflikler. Neyse annemin zoruyla da olsa abim kabul etti. Tuttu elimi arka sokaktaki arkadaşına gidiyoruz. Nasıl olduysa bi anda kendimi yerde buldum. Bir de üçgen prizma şeklinde bi taşın ucu geçti mi benim kaşıma... Hayal meyal taşı bile hatırlıyorum hâlâ.
Velhasıl kelam; hâlâ sol kaşımın üstünde bana inat etmenin kötü bi şey olduğunu hatırlatan bi iz var. Çok da ders olduğunu söyleyemem.
