yürüyen ceset. bir nevi zombi. hayatındaki evrelerin tekdüzeliğine kanmış olacak ki yaşamanın zorluğundan çok sevmenin zorluğuna adamış kendini. sevmekten korkmayıp, sevilmemek acısını çekmekte. rutin hayatındaki en değerli şeyi kalbindeki sevgisidir bu yazarın. parmaklarının hissizleştiğini farkeder zaman zaman. gözlerinin dünyası gibi karardığını... şarkılarda teselli ararken bin beter bir vaziyete bürünmesi an meselesiyken elinde bir bardak viskisi, bir kutu sigarasından başkasını istemez yanında. yollara düşer zaman zaman. çeker hayali tabancasını vurur kendisini. rüyalarında biricik sevdiğini görür. sarılır, öper, peşini bırakmaz. uyandığındaysa yine hapsolur gerçeğin sınırlarına. keşke hayallerimizde yaşayabilseydik der. keşke paralel dünyalar oluştursaydık kendimize istediğimiz gibi. olmuyor. hayat insana acımıyor.
