inceldigi yerden kopar lafı var ya, kardeslerim, onu hatırlattı, sokaklara cıkıp kendi basıma bagırasım geldi, bugünkü yazısını okuyunca. sokakta yüksek sesle gülmeye dahi cekinirim normalde.
hic huyum degil, biz halkız, demek geldi içimden. demem de, ama demek geldi.
perihan magden bugün bir kez daha büyüdü kanımca. üniversite de dahil durmadan ögretmen cakmalarının arkasından konusup, tam zamanında ben parladıgımda ögretmene seslerini dahi cıkaramayan, seslerini zaten istemiyoruz da, ögretmenle tartısmam büyüdükce, birbirimizi sevmeme katsayılarımız yükseldikce, sürekli arkasından laflar ettikleri ögretmene, sahibinden sopa yedikce sırnasan orospu kediler gibi yakınlık kurmaya, kendilerini sevdirmeye ugrasan kendinden eminsizleri hatırladım. bir süre sonra benim için kimin ne yaptıgının önemi kalmamıstı, en yakın arkadaslarıma dahi güvenmemeye baslamıstım. perihan magden de artık böyle bir durumdadır. o artık adının, mürekkebi sadece yutmuslarca ertugrul özkök'le falan yanyana yazıldıgını görünce de sinirlenmez. o artık kanımca türkiye'de yasayan insanlara da güvenmez. biz halkız, demeyi istemedikce ben o dürtüyor, hrant dink'i anma törenlerinde, protestolarda yer kavgası yapan barısseverleri de anarak.
benim düşündügüm, yazdıgım dogru degil, eger senin baska düşündüğün varsa dogruluğuna inandıgın ama edepli olmak gerek be usta, yuh derler adama, senin umurunda olmaz ama derler be usta.
