günümüzde daha da anlamlı hale gelen ifade. şöyle ki; gelişen teknoloji ile her gün daha yeni, geliştirilmiş ürünlerin olduğu bundan ötürüde deli gibi bir tüketim toplumuna dönüşmüş olan bizler, aynı zamanda kendini ifade denilen hadisenin içine düşmüş bulunuyoruz. öyle ki gelişen çağla birlikte giyilen giysiler, konuşulan dil, suratların o doğal halini terkedip aynı fabrikadan çıkmışcasına bıçak altını yatılan o anlayış hakim oluyor benliğe. peki dert nedir? sıradan değil, farklı olmak. lakin bu "farklı" olmanın peşindeki insanlar şunu unutmaktadırlar; gelinen nokta itibariyle artık, sıradan kalabilmek bir mucizedir. bu sıradanlıktan kastım şudur, bize ait olan ve hiç kimseye benzemeyen kaşımızı, gözümüzü diğerleri öyle yapıyor diye kestirmek, biçtirmek..ya da türkçeyi katledip, yabancı kökenli sözcüklerle çok iyi bir iş beceriyormuşcasına konuşmak.
kısacası; özü reddetmek. beğenilerini ifade için bana söyledikleri "çok farklı birisin" lafına o yüzdendir "ben farklı değilim!" deyişim. çünkü biliyorum ki ben gayet sıradanım, farklı olanlar -hatta tuhaf olanlar- her gün televizyonda seyrettiğimiz o tipler. kaşları gözleri birbirine benzeyen, kendi içlerinde yeni bir lisan oluşturup anadillerini paramparça edenler; onlar. onlar farklı olanlar. ve bu bağlamda sıradanlık bir mucizedir, evet.
