son kürek atılıp son damla dökülür. karanlık çekilir. doyasıya sarılmak istediklerin öylece gitti. kıskanırsın. bir daha gülmesinler istersin. Nazım'ın da dediği gibi yirminci yüzyıllarda en fazla bir yıl sürer ölüm acısı. sensiz kahkaha atacaklar yemekler yiyecekler ve sen asla birisine dahi sarılamayacaksın. düşünsene be aciz insan, sen artık yoksun ve olmayacaksın. her sabah kalkıp aynaya bakamayacaksın ya da uğruna bir savaş. bir seyyar köfteciden ekmek arası yaptıramayacaksın. çocuğuna oyuncak alıp gitmenin hayali daha kurulmadan gömüldü bile içine hele ki onu hiç saymıyorum. sakin yaz akşamında açmadığın serin su şişeleri gelecek aklına, bembeyaz bir gerdandan alamadığın cennet kokuları bir çift hafif makyajlı gözdeki çekicilik. şimdi üstünde sadece kefen, başının ardı dokuz tahta. birkac solucan biraz böcek. laf olsun diye gömülmüş iki çiçek. bir daha kimseye sarılamayacak onbin gündür yaşayan insan bedeni ve belli değil nedeni.
