çocukluğumdan beri bunu ne ruhumdan ne de düşüncelerimden atamıyorum. insanlar bana hal hatır soruyor, bir şeyler söylüyor. ama ben onları duyamıcak kadar uzaklara dalıp gidiyorum. şu an üniversiteye gidiyorum. bu durum değişmedi sınıfın en uzak köşesinde yanına kimsenin oturmasından hoşlanmayan biri olarak gidip geliyorum. bu durumdan memnun değilim ama bir türlü geçmiyor. her yolu denedim. sanırım ben böyle yaratılmışım. hayatımın sonuna kadarda böyle gider.
