dönüp dolaşım geldiğim, ev kokum. ah bomboş koridorların duvarlarında gizli hüzünler, unutulmuş bir tarağın kenarından güneş ışığı yansıtan sarı saç tellerim... hayatımdaki küllü sarının kendini en çok belli ettiği yer, saçlarıma karışırken yastık kılıfına sinmiş ucuz deterjan kokusu.
komodinin üzerinde hediye edilmiş, belki hiç okunmayacak kitaplar. kitap hediye edilmez çünkü, insan gördüğünde aşık olup almalıdır o kitabı. yine hediyeler ve çiçekler. herkes anlaşmış gibi veya hastanede beni ziyaret etmeye alışmış gibi, aynı çiçekler. farklı renklerde aynı koku. paketlerce çikolata, en sevdiğim fakat asla yiyemeyeceğim yiyecekler...
hastane kokusu, hastanede olmanın en güzel yanıdır. ki hastanenin okulunu bile sevdirir. küçüklüğümde -belki kendi okulumdan çok gittiğim o sade place*- evim bellediğim odanın hemen üzerinde, bazen kurabiye kokardı fakat kurabiye kokmadan da sevilirdi.
bu arada hastane okulunun en kötü tarafı, ertesi sabah gittiğinizde arkadaşlarınızın hepsinin hala hayatta olacağından emin olamamaktır. buna rağmen evimdir benim bu koku. house olan değil hem de, home olan ev.
