hayatımda bir kere yaşadığım olaydır. o iş bavurusu değil staj görüşmesiydi. iki kere kapılarına kadar gittim ilk gittiğimde cüzdanımı çaldırdım. ikinci gittiğim de apar topar okuduğum şehirden kalktım da gittim. ve sonuç? tabiki beni almadılar. neden? çünkü 45 günlük stajyermişim altmış günden aşağısını almıyolar mış mış da muş muş.
benden sonra liseli bir çocuk gitti sırf beş ay stajı var diye sorgusuz sualsiz aldılar. bana da sen üniversite öğrencisisin tabiki seni de isteriz ayağı çektiler.
özel sektör böle maalesef. işleri görülsün yeter. kimse de demiyor ki ( yada diyor ki ben daha rastlamadım.) gelsin birşey kapsın gelecekte bu işi bu insanlar yapacak demiyor. insanlar bencil. birilerine bişeyler öğretmekten yoksunlar. sonra sektör gelişmiyor. yok yeni akımları takip etmiyorsunuz. sende stajda birşey öğrenenememişin. öğrenemem tabi. adam allahın reçetesini vermiyor ya. bir tuzlu special için üç gün peşinde koşturdu beni... ben yine şanslı olanlardanım arkadaşlarım çok daha kötü yerler de çok kötü şartlarda çalıştılar..
aşçı olmak zor iş gençler. çok çalışcaksın o kadar yavşak içinden sıyrılcaksın kendini kanıtlayacaksın. 15 saate kadar çalışacaksın. sana yeri gelcek günde 1000 tane yumurta kırdırcaklar. yeri gelcek bulaşık yıkatacaklar... emek işi gönül işi...
not: geçen sene beni almadın bu sene oraya girmeyen ne olsun jw marriott otel ankara.
