Tek bir notadan ibaretti bazen yaşam.
Düş kurardık, notasız, rüya gibi.
ilham kaynağımız olurdu.
Yüreğimin kapılarını aralardım sana.
Şarap kızılında, gün batımında...
Dünya'yı getirirdim ayaklarına.
Denizlere dökülürdü göz yaşlarım.
Okyanus olurdu,
Çirkin bedenlerimizi kaplar, damla damla yuva olurdu kirpiklerimize kadar.
Çok ürkek konuşan şairdin sen gönlümde, hayalimde.
Hem kraldın, sarayların vardı, benimde kalbimde kocaman bir taht.
Umutsuzdum ama;
içimde depremler oluyordu, çok korkuyordum tahtın yıkılacak diye.
Yoruluyordum, hata yapıyordum, farkındaydım ama senin ölüme yaklaşman çok büyük bir kaos yaratıyordu içimde.
Cahildim, kör'de, nefsime hakim olamayacak kadar güzeldin sen.
ilham kaynağım olur, yapraklarını dökerdim kağıtlara.
intihar sebebimdin aslında, güneşin batışı gibi, baharın bitişi gibi, vakiti gelen her şeyin bitişi gibi.
Cesur değildim, gökkuşağının yedi rengini göremedim hiç.
Hissizleştirdi hayat beni, yordu, ezdi gitti genç bedenimi.
Hayattan bıktım belki ama, beynimdeki tek notayı asla unutmadım.
Nota yaşam kaynağıydı çünkü.
Notasız yaşayabilirmi insan?
