Sabah hiçbir şey yoktur. Üzülmeye vakit bile kalmaz. Tüm dünya gayet güzel ilerliyordur. Sonra eve geliyorum, yemek yiyebilirsem yiyorum, televizyonuydu falan. Her şey güzel abi. Sonra ne oluyorsa 11-12 den sonra oluyor. Belki yalnız yaşamanın da getirisidir bilmiyorum ama ne kadar sıkıntı, üzüntü, kayıp, hüzün varsa bir anda geliyor üstüme üstüme. Böyle boğuluyorum resmen. Neden şerefsiz hep geceleri gelmek zorunda? Uyku da mühim.
