Çok severdim abimi diyerek başlayayım söze. nasıl desem harbi severdim ben barış abiyi. daha ben 11 12 yaşlarındayken yalancı yarim dizisine kilitlenirdik ailecek. o zamanlar çok severdi herkes barış abimi. hep bizden biri olarak görürdük onu. gözlerin şarkısı ile gönlümde taht kurmuştu, çok duygulanırdım o şarkıda sebepsiz. diziyi son izleyişimizdeki gün kaza haberini geçireceğini nereden bilebilirdik. gece kaza haberini duyunca bi tarafım gitti sanki. biranda soğuk suya atlarsınızda bi yandan ürperirken bi yandanda titrersiniz ya bende öyle olmuştum. o gece çok geç uyumustum. içimden gelmiyordu acaba mutlu haber gelir mi diye. tabi olayın büyüklüğünü bilmiyorum. bi gün sonra mahallede konuşulan tek konu oydu. hiç abartmıyorum herkesin yüzünde hüzünden başka bişey yoktu. ne kadar dua etsekde abim bizi bıraktı gitti. Rabbimin takdiri diyecek bişey yok. ama o anki çocuk aklımla yarabbim niye o kadar kötü insan varken barış abimi aldın diye isyan etmiştim. kaza haberinden ölüm gününü öğrendiğim zamana kadar sabırla bekledim. o anları hatırlamak istemiyorum geçiyorum burayı. ama çok ağlamıştım. çok abartılı bulabilirsiniz ama o zamanlarda cocuktuk ışte. bizi sevgi dolu yüreğiyle etkilemişti. şimdi hala etkisinde olmamın sebebide çocuklugumda böyle bişeyi yaşamış olmam. şu an vefat etseydi barış abim bu kadar koymazdı herhalde. bu yazdıklarımı yazmadan öncede biranda aklıma geliverdi ve yine ağladım. küçükken bize verdiği öğrettiği, sevgi, insanlık, merhamet adamlık, ne varsa bize verdiği için çok teşekkür ederim. bazen böyle aklıma geliveriyor. nedense şarkılarını dinlerken sanki yaşıyormuş gibi hissediyorum sesini duydugum için ama adını duysam bi hüzün kaplıyor içimi. hep o gece aklıma geliyor. neyse daha yazacak çok şeyim var senle ilgili ama hepsi aklıma gelmiyor be abi kusura bakma ama şunu bil seni hala özlüyorum. inşaAllah senle diğer tarafta buluşuruz bi gün.
