yine de düşüyor insan bazen derin kuyularına,içindeki şehrin.ufacık bir uyanış da olsa büyülüyor duyguların o güzel uykusunun kendini tanıtması.kuyumu hissettiriyorsun,karanlığımda ve derinliğimde.o kadar derindik,o kadar derindin ki...
birer devdik aslında.biz duygu derinliğini seçenlerdeniz.öpücüklerimiz hayattı bizim,sözcüklerimiz ve sohbetlerimiz gibi her zaman.
ortak paydalarımız mıydı,zıtlıklarımız mıydı bizi çoğaltan?doluluğumuz kadar boşluğumuz da kefede bir aşağı bir yukarı oynuyordu zaman zaman.biz yönetmeyi seçtik,biz korkmayı,biz atak yapmayı.duygular tarafından yönetilmek zordu aslında,kolayı seçtik;zafer sezdik.oysa duygular kazanmaz,kaybetmezdi.bizse kazanmak ve kaybetmekte...hep bu ikisi arasında gidip geldik.
gözlerimize sorsak ne derdi acaba tüm bu olanlara?ne kadar anlatabildik susarak?neyi azaltabildik çoğaltarak?neye müdahele edebildik aslında,sözler bile duygu denizinden bir nehirle akıp giderken akıl okyanuslarına.farkına vardık,duygularımızın eşiğinin.farkına vardık,sevmenin sevilmenin derinliğinin.
ne kadar uzak,o kadar yakındı cümleler bize dair.konuşurken susmak,susarken kusmaktı asıl.varken yok,yokken hissetmekti bazen.susamak,kana kana içmekti sevişmeler.solumaktı,bir bir kalp atışlarında.aynı ciğerden bazen,yek yürekten.
şüpheler,korkular korkular sarıyordu dört bir yanımızı.kapana kısılmış dev yüreklerdik.dram oldu hikayemiz,bazen traji komik.nasıl yaşadıysak her bir sahneyi,dudaklardan kalbe akıttık her bir repliği.zaman durdurdu bazen nefeslerimizi,bazen nefeslerimiz zamanı durdururdu.
çok mu bakıyoruz arkamıza diyorum şimdi.bu yüzden kaçan anlarımızı toplasak...zamanı durduraraksa...akıp gider miydik?..küçük balıklarla yüzer miydik,yoksa açlıktan yemeye mi başlardık onları?tüketir miydik?tükenebilir miydi?
gülü koklamayı o kadar çok sevdik ki halbuki...o kadife yapraklarına dokunmayı,ufak öpücüklerimiz çiğ tanesi oluyor ya üstünde.o manzaraya dalışlarımız.diken mi diyoruz hala?öğreneceğiz onu dikenle tutmayı.ya da yalnız öleceğiz içimizde sadece bizle.bencil öleceğiz ve de yaşanmamış,pişmanlıklarla dolu bir hayatımız asla bitmemiş,asla tamamlanmayacak bir ömrümüz olacak.olsun,dikenler de batacak zaman zaman.güzelliğini görüp,unutuvereceğiz hepsini.gül de diken de anıya dönüştüğünde bir gün,geriye sadece burnumuza gelen o hoş koku,dokunuşun güzelliği ve hissettiklerimiz kalacak...yine güzel olacak her biri,yine özel kalacak...
hissediyorum yüreğini.atışlarını,savruluşlarını,korkularını,yalnızlıklarını,belirsizlikteki gerçekliğini.cevabı biliyoruz aşkım.derinlerden bulup çıkardık inci tanelerini....
