"Aşkın karşılık bulması bütün yazarlar için insanlığın cennetidir. Ama Dostoyevski'nin cenneti daha yüksektir. Kucaklaşmak henüz birleşmek değildir ona göre, ahenk henüz yekpare bir birim değildir. Onun için aşk bir mutluluk hali, bir denge değil, daha yüksek düzeye çıkarılmış bir çatışma, ebedi yaranın daha yoğunlaşmış acısıdır ve bu yüzden bir ıstırap anı, ortaklaşa acılardan çok, daha güçlü bir hayattan ıstırap duymaktır. Dostoyevski'nin insanları birbirlerini sevdikleri zaman durmak dinlenmek nedir bilmezler. Tam tersine, onun insanları asla aşkın aşkla karşılık bulduğunu hissettikleri andaki kadar varlıklarının bütün çatışmalarıyla sarsılmazlar, zira kendilerini aşkın taşkınlığına bırakmazlar, tersine onu daha da arttırmaya çalışırlar"
