“denizin ecesiyim, dedi
o büyük yalnızlığın, uzak
esrarıyla dokunurum sana.
kavuşma değilim ki ayrılığım olsun
ne bağış, ne ceza
bir iç çekme vaktiyim olsa olsa…
ağladığım bütün parmaklarımla gelirim
sen de öyle değil misin
kardeş zehirlerle gümrah bahçelerimiz
sevincimiz kaç mutsuzluğun günahı
yeni değil kumların su masalı.
denizin yasıyım sana
hecem mavi, cümlem sarı
gelsem de gelmesem de
bir kırmızı benim kadar solar sabaha.
hoş geldin ölümün dünya mucizesi…” (bkz: şükrü erbaş)
