Hayatımda kıskandığım tek şey sevgilimin günlüğüydü.
Ben günlük tutmaya başladığımda 7 yaşımdaydım sadece birkaç sayfa var 4. 5. sınıfta tuttuğum günlükler de böyle. Tutmayı bırakma sebebim abimin açıp okuyup beni utandırmasıydı. Açıp anneme okurdu arkadaşlarına anlatırdı bide. O zamanki içimi dökemedim ben de.
Şimdi aklıma gelme sebebi aklımdan giden şeyler. Küçüklüğümü unutuyorum yavaş yavaş ve hatırlatacak birkaç fotoğraf dışında hiçbir şey yok. O kadar acı bişey ki bu. Sanki yaşamamış gibi oluyorum unuttukça.
Size tavsiyem de kardeşinizin günlüğü açıp okumayın, onu utandırmayın. Bunlar hep anı oluyor.
