ben. ki o benden ayrılıdğında onun beni reddettiği gibi reddetmeyi, kısacası ayrılınca bir kız senden yapılması gerkeen her şeyi bildiğim hâlde aşkta gurur yapmayı, kendi egonu yerlere sermeyip bir zavallı gibi gözükmemekten nefret ettiğim için ağldaım, aradım, mesaj attım, umrsadım, onu sevdiğimi söyledim. Bunu kendim için yaptım, yaptıkça benden uzaklaşacaığını biliyordum, onu reddettiğimde, ona karşı güçlü olup umursamadığımda bana geri dönmeisni istemiyordum, bu şekilde geri dönecekse dönmesin diyordum. Kısacası kendine güvenmeyi sevmiyordum çünkü eğer aşk varsa ayrılık da imkansız olduğu için benim düşünce sistemimde bir kız benden ayrılırsa böyle bir şeyi yok saymakla tepkimi koyardım, koydum da. Sevgiliyken nasıl konuşuyorsam ayrıldığında da konuşmaya deva mettim çünkü ayrılıklardan nefret ederim ve gereksiz bulurum. Seven iki insan ayrılmaz arkadaş, yok annem şöyle diyor babam şöyle diyor, ondan önemli bir şey yoktur dünyada ve ayrılığın hiçbir haklı sebebi olamaz. Eğer annen ölecekse onunla birlikte olduğunda ölecektir, hiçbir sebep seni ondan vazgeçiremez, eğer yanlışlıkla bir suça karıştıysa sen de gider birini öldürür aynı hapishanede yaşarsın onunla bahane yok. Herkesi arkana alır her şeyini kaybetmeyi göze alırsın.
