karar aşamasında olduğum, hatta karar verdiğim durumdur. ancak her gün tamam artık diyip eve gittiğimde, çocuklarımı görünce eridiğim, yapamayacağım dediğim olaydır.
üniversitede, 2 ay süren ve boğan bir ilişkinin ardından, 99 yılı mayıs ayında tanıştık. çok güzel başladı ve çok da güzel devam etti. ta ki depreme kadar 1 gün haber alamadım, atladım gittim buldum, evleri yıkılmıştı ancak yaz tatili olduğu için, köydelermiş Allahtan ölen kalan yoktu. çok sevindim sarıldık kaybetmemiştim. ancak kader ağlarını örmeye devam ediyordu. 99 ekim ayı aniden beyin kanamasından annesini kaybetti, çok yıkıldık. okul açıldı geldi, istersen ayrılalım dedi benim kendimi toplamam güç olacak, tabii Anadolu erkeği yapar mı? daha çok sardım sarmaladım.
babası yıl olmadı evlendi, kardeşler biri yurtta, küçük olan erkek kardeşi ile bu çadırda, yaş bende 23, evlilik aklımın ucundan geçmiyor. evlenelim dedim. hemen evlendik. 1 yıl sonra oğlumuz oldu, ufak tefek şeyler var ama her evlilikte olur.
ama özgürlüğüne düşkün kilimanjaronun daglari, kendini boş vermiş sadece ailesi için yaşıyor. bu arada babasını da 8-9 aylık bir hastalıktan sonra kaybettik. bu hastalık süresince hafta içi çalışıyoruz haftasonları Hastahanede yaşıyoruz.
annesi öldüğü için midir? başka nedenleri mi var bilinmez. devamlı annemle, babamla, kardeşlerimle sorunlar yaşanmaya başladı. sorunların hepsi maddi temelli. anan baban kardeşine onu aldı sana almadı, eşit davranmıyorlar. sen kazandığını onlara yediriyorsun. laf aramızda bu süre içinde 3 ev 1 yazlık 1 araç sahibi olmuşuz.yıllar geçtikçe birbirmize olan saygımız bitti, dolayısıyla da sevgimiz de. sen beni anlamazsın senin anan babanda ölsün sen de anlarsın lafları da tüy bitiriyor.
babayı da kaybettikten sonra her tartışmada, vurmalar, itip kakmalar, ağza alınmayacak küfürler, bana anama babama, tartışma sonrası hiç birşey olmamış gibi, seni seviyorum sen benim herşeyimsin, canım cicimler.
son tartışmadan sonra ayrılmak istiyorum, artık kendime olan saygımı kaybettim, kendimi tanımıyorum dedim. o gün bugündür, bazı akşamlar sessiz sessiz oturuyor, bazı akşamlar itip kakıyor, ancak kararım kesin dedim. ancak çocuklarıma kıyamıyorum benden sonra onlara da eziyet edecek biliyorum. yaşadığım olayları ispatlayabilirim. belki ayrılırken çocuklarımı da alabilirim ama onun bana yaptığını ona ve çocuklarıma yapmaya kıyamıyorum.
ps. içimi döktüm, çocuğu olup ayrılmış olanlar ne yapmam gerektiği konusunda yeşillendirirse sevinirim
