hayatımda son 3-4 ayda her taşın yerini tek tek oynattım. kaldırdım, kopardım, fırlattım ve attım. köklü değişiklikler yaptım. yalnız kaldım. insanın kendisiyle yüzleşmesi kadar kötü bir şey yoktur. Kendimle yüzleştim. kendime anlatamadıklarımı anlattım. herkes farklıdır, herkes başka şeyler ister, herkes her olayı farklı algılar, farklı yorumlar, farklı duygular besler. bunları daha iyi anladım. öfkelendim, güldüm, mutlu oldum, mutsuz oldum, yollarda gezdim, her şeyi elime yüzüme bulaştırdım, kızdım, kaçtım. bunların hepsini ben yaptım. en kötüsü de bunların hepsinin sonunda sağ salim kaldım. üzgünüm. böyle olmayı ben seçtim. böyle kalmayı. böyle yaşamayı. böyle sürdürmeyi. böyle ölmeyi. benim gidebildiğim, kalabildiğim, adım atabildiğim yer, burası. bundan ötesi yok. olsa da yok. Hem, içimde konuşan sesleri duymuyorum artık. duysam da anlamıyorum. anlasam da umursamıyorum. içimdeki ses korkutmuyor beni artık. savaşmıyorum. kabul ettim. yenildim. çabalamayacağım. kılımı kıpırdatmayacağım. sadece kendi çamurumda boğulacağım.
