Ansızın akla gelen, ikinci şahsa -ki belki üçüncü şahıstır artık veya belki de hala birinci şahıs- ithafen söylenen söz.
Ansızın aklıma geldin yine. Telefonuma baktım. Aramışsın. Adın çıkıyor artık o bilindik numaranın üzerinde... biraz da yakıyor aslında bu üç beş sayının üstündeki isim. Demek ki her sayı grubunun üstündeki o isim bir gün değişebilirmiş. Daha gerçek oluyor senin de herkes gibi olduğun. Ya da o herkesin içinden çıkacak bir 'sen' olma ihtimali.
Tabii... Bensiz bir herkes bu.
Ansızın geldin aklıma,yine. Neden geldin, bilmiyorum. Seni unutmak bir mesele değil aslında. Hele ki bu kadar senin değilken. Sadece, ne kadar istemesem de, mutsuzken; mutlu anlarımız mutlu ediyor beni. Bazen. Anlık da olsa. Çünkü sonra ayrıca kendisi de üzüyor.
Ansızın geldin aklıma,yine. Ve biliyorum suçlu benim. Çünkü seni bir kere aklımdan çıkardım. Ama yapamazdım. Sen beni kalbinden bu kadar dışlamışken... Ve evet. Aklımdan öyle üsluplu da çıkardığım söylenemez. Özür dilerim. Belki de tek Özür dileyeceğim husus da bu...
seni aklımdan kovduğum için. (Keşke kendin çıksaydın. Keşke bunu demek bu kadar zor olmasaydı.)
Ansızın geldin aklıma, yine. Geceler... Yalnız kalmamalı insan o kadar kendiyle. Kendini öldürüyor çünkü. Kendini öldürüyor ve o karanlığa gömüyor. Ve biz buna uyku diyoruz. Trajik.
Ansızın geldin aklıma, yine.
Ve gelme artık aklıma. Artık gelme.
