Serin bir akşamın başlangıcında, bitmek bilmeyen bir yolculuğa çıkmak için hazırlanıyordu duygular. En çok acı veren anılarla başladı kendini en derin kuyulara ışık hızına yakın bir hızda sokabilmesi için. Çünkü ışık hızını geçerse zaman içinde yolculuk yapmak zorunda kalacaktı ve zaten iğrendiği bu hayatı daha da iğrenç ve çekilmez yapmak istemiyordu.
Bir gün her şeyin biteceğini biliyordu. içinde tarifi mümkün olmayan bir bilinmezlik ve korku vardı. Doğru olan neydi? Söylenenler hiyakelerden mi ibaretti? Hiçbirinin doğruluğu kesin değildi. Yaşayacak ve görecekti. Neyin doğru olduğunu bilmeden doğru olanı yapmak insanın kendisini tanımasından geçiyordu ve bu doğruyu öğrenmesi için daha çok yolu vardı.
