Yaşadığım en kötü hastalık. Keşke başım ağrısa karnım ağrısa iki burnum tıkalı olsa ama bu nalet şey olmasa. iki yıldır anksiyetem var fakat ilaç tedavisi görmedim gormeyincede böyle kendi ağzıma şeettim işte. ilk atağımı sınavda yaşadım geçen hafta daha doğrusu ilki tam atak değildi kontrol edemedigim aşırı heyecan ve yerinden çıkmak için uğraşan kalbimin kontrolden çıkması şeklindeydi. Neyse sınav bitince atlattım(!) ama sonra hep beklenti anksiyetesi oluştu ya tekrar aynı şey olursa şeklinde. Aradan üç gün geçtikten sonra ders dinlerken birden kalbim değişik atar gibi oldu akabinde resmen başımdan aşağı kaynar sular döküldü deyimini bizzat yaşadım hemen olduğum yerden kalkma ihtiyacı duydum sınıftan zor bela çıktım kendimi dışarı attım yine deli gibi atan kalbim titreyen vücudum vs vs. Gerçekten kalple ilgili sorunum olsa yürüyemem falan ama ben tam tersi deliler gibi koşma ihtiyacı duyuyorum. Hatta yerimde duramiyorum çünkü durdukça beynim hemen deli gibi atan kalbime odaklanıyor çildiracak gibi oluyorum. Neyse bu ataktan sonra mecburen eve gelmek zorunda kaldım evde yine beklenti şeysi devam etti elim ayağım buz kesti içim hopur hopur titredi canım hiç konuşmak istemedi falan şok bir haber almışım sanki. Neyse bunun üzerindende iki gün geçti yani bugün alışveriş merkezine gittim aslında gitmek zorunda kaldım. Önce böyle bayilacakmis hissi geldi o avmdeki sesler kalabalıklar aşırı rahatsız etti tansiyonum düşer gibi oldu dedim heralde acıktım kan şekerim falan düştü yemek yiyim geçer. Gittim oturdum bir kofteciye köfte söyledim bu arada ilginç bir heyecan geldi yine dedim takma hiç yeri zamanı değil derken tabak bitmeden kalbim lup etti gibi oldu allah dedim gidiyorum yine başımdan aşağı kaynar sular döküldü ellerim titremeye başladı içimdeki adrenalin patlamasini hissediyorum resmen. Yine her atakta olduğu gibi olduğum yerden kalktım hemen dışarı çıkmak istedim ama hesabı ödemeden çıkamayacagimi biliyorum kasayla masa arasında birseyler unuttu numarasıyla birkaç kez gittim geldim sakinlesmeye çalıştım sonra hızlıca hesabı ödeyip kendimi dışarı attım tabaginda yarısı kaldı içim gitti köftelere. Dışarıda yürüdüm yürüdüm azda olsa sakinlestim bugünkü atagida böylece geçirdik. Şu anda hala geçmeyen bir heyecan ve huzursuzluk var allah sonumu hayır etsin. Hala aslında benim kalbimde sorun var diye vesvese yapasim var ama bu iğrenç şeyin beni hep kapalı alanda ve kalabalikta yakalamasida tesadüf olamaz heralde. Yarın okula giderken geçen sene tasikardi şikayetiyle gidip EKG eko sonucunda psikolojik teşhisi konup verilen pembe hapcik dideralden alicam mecbur bir sene aradan sonra. Işte böyle bu illet öldürmüyor surunduruyor resmen. Sürün babam sürün mutluluk haram bana.
