Icim aciyor, sizliyor. Sanirim bu vicdanim. Cok mu cabuk oldu normal hayata, normal akisa geri donmem? Gunden gune aglamamin azalmasi normal mi? Surekli aklimdayken, son anlarini dusunurken artik aklima gelisleri arasina zaman girmesi suphe duyduruyor kendimden. Cok severdim ben babannemi, cok kiymetliydi benim icin ama gunden gune uzaklasiyorum ondan. Yarin ise basladigimda taziye icin gelenler disinda belki calismak zorunda oldugum icin aklima bile gelmeyecek ve bu icimi acitiyor, sanki ihanet ediyormusum gibi hissediyorum. Olenle olunmuyor ama bu kadsr cabuk mu normale donuluyor yani?
