Bir sonbahardı hayatıma girdiğinde çıkışında sonbahara denk geldi be kuzum. inanmamıştım beni bu derece etkileyecek biri, yok olmazdı ben kıçı kalkık, her şeyde dalgalar bulurdum hayatın en büyük dalgasının aşk olduğu ne garip ki dolu dolu geçen 2 senenin sonunda anlıcaktım. Canım da yanacaktı, rengim de atacaktı, bitap da düşecektim nerden bilirdim be kuzum. Sen benim kıyamadığımdın. Sen de beni bebeğin gibi severdin bunu içten hissetmeseydim en güzelle yıllarımı sana ayırmazdım herhalde.
Mesafeler de değiştirememişti bu gerçeği demiştim. öyle değilmiş! Mutluluğu bulduğumu sandım aptal düşüncelerle kendimi kandırdım, kendimizi kandırdık. Bizim en büyük eksiğimiz güven olmuş be kuzum. Biz baştan kaybetmişiz oysa bu gerçeği ne kadar saklamayı becermişiz, bunun için senin rüya aleminden gerçek dünyaya inmeni beklemişiz benim de hala rüya aleminde kaldığımı göremek istememişiz. Oysa çok safmışım sen her ne kadar senin gibi tilki kız görmedim deyip takılsan da öyleymişim. Özgür bıraktım seni istediğin cevapları vererek, kafan rahat olsun istemişim ayrılırken de seni düşünmüşüm be kuzum. Hesabıma göre canın daha az yanacaktı, yeni hayatın için unutmak istediklerini unutturacaktı ama hesaba katmadığım kendi kalbimmiş...
Aslında çok şey paylaşmışız insan geri dönüp baktığında fark ediyor yaşandığında pek de farkında olmuyor. Ne zaman ki boşluğa düşüyor, kendinle baş başa kalıyor o zaman işte fark ediyor. Kendime tutamayacağım sözler veriyorum ancak kendimi hep senle dolu buluyorum. Özlem denen duyguya sarılıp ağlıyorum.
Ama öyle bir aşktı ki tutkuyu da gördüm pes etmeyi de ben sadece kendime bir sahne buldum ve oynadım. Öyle bir rol vermişlerdi ki okudum ama anlayamadım. Hem güldüm seninle hem ağladım zaferim daha anlatacak nelerim var bilsen! içimde ihtilaller kopuyor, itiraz hakkım yok biliyorum. bütün umutlara havlu atmış durumdayım, keşkelerin çaresizliğinde inan sadece sana çocuklar gibi ağlıyorum...
