dışarıdan hep mutlularmış gibi hissettiğim aile. obez insanlar mutludur diye bir saplantım mı var bilmiyorum. ama sanki onların kavgaları, kaprisleri daha faklıymış gibi hissediyorum. aralarına katılıp bir aile kafesi açasım geliyor. karışık tostlar ve gece yarısı kayıntılarının hayalini kuruyorum. hep yiyp içelim, onlara ben bakayım ve hep mutlu olsunlar istiyorum. sanki onlar tombiş tombiş ortalıkta dolaşırken yanaklarını ısırarak sevgimi gösterebilirim diye düşünüyorum. kilolu olmamama rağmen sıska insanlarla dalga geçip ağustos böceği gibi yaşamayı diliyorum. belki hepsi tombul olursa yalnızlığa yer kalmaz diyorum.
