Bundan uzun zaman önce, üniversite 1. Sınıftayım. Başka bir şehirdeyim , iki ev arkadaşımla ankara beşevler de oturuyoruz.
Telefonda saatlerce konuşacak kadar, giderken ardında kalan boş sigara paketini, dökülen saçlarını, izmaritini yani tüm pisliğini bile atmaya kıyamayıp, sakladığım sevgilim vardı.
Benim ortamımın canlandığı, ta mersinden ankaraya gelip benim ders çıkışımı gizlice takip ettiği, kıskançlık krizine girdiği dönemler ayrıldık. Ayrıldı daha doğrusu, bir kova göz yaşı dökerek ayrıldı. inanmadım ilk başlarda, döner nasıl olsa dedim, böyle büyük bir aşk bitmez,bitiremez diyordum.
2 aydan fazla geçmişti, mersine her gittiğimde elim boş dönüyordum, göremiyordum, konuşamıyordum.
Sabaha kadar evinin önünde bekledim de gelmedi yine..
Final haftası gelmiş çatmıştı. Doğum günümdü. Aramamıştı, mesaj da atmamıştı. Bu beni mutlu ediyordu, kesin sürpriz yapacak gelecek diye içimde çılgın mutluluk kıpırtıları oluşuyordu..
Ders çalışmaya çabalarken birden odamın ışıkları söndü, ananı sikim geldi dedim. Yüzümde ölümsüzlüğü bulmuş adamın, afrika halklarına özgürlük getiren mandela tebessümüyle karışık bir ifade.
Pasta vardı, mumlar yanıyordu, ben çevreye bakıyordum. Işıklar yakıldı, ali vardı ev arkadaşım, gözlerine baktım "gelmedi abi" dedi. Sonra odayı terk ettiler.
Hayatımda o günden sonra bir kadın için tek damla göz yaşı dökmedim.
