Belki 20 defa izlemişimdir şu filmi. Her ne kadar mucizelere inanmasam da her seferinde Percy'e sinir olmam, Mrs. Moores'ın iyileşme (dönüşüm) sahnesine hala ağlıyor olmam, John Coffey'nin müthiş fedakarlıkları sonunda uğradığı sonu, "Yoruldum Patron" diyerek kabullenmesine benim dahi ses çıkaramıyor olmam bu filmi belki 20 defa daha aynı tepkilerle izleyeceğim anlamına geliyor sanırım. işte Stephen King farkı da bu olsa gerek. "Yolda yaşanan, yolda kalır"
