Afedersin Saman balyası gibi yaşıyorsun. Baba olmak kolay olmamalı bu kadar. Ekmek alıp gelmekten ibaret olmamalı. Kararlarının diğer aile bireylerinin hayatlarını doğrudan etkilediğini, alt üst ettiğini göremeyecek kadar gamsızsın. Gurur iş beğenmemek değildir baba, gurur sorumlu olduğun kişileri kimseye muhtaç etmemektir. Herkesi suçlayınca aklanmıyorsun. Hayatındaki herkesin senin hakkını yemesi, seni dolandırması, sana kötülük etmesi ihtimali yok. Olsa bile ailen için hakkını yedirmemeliydin. Kim olursa olsun göğüs germeliydin. 50 yıllık hayatının yarısını sağlıklıyken, elin ayağın tutarken evde geçirmemeliydin. Bir iş kurmalıydın. Bir yerden başlamalıydın. Her gün başka bir bahaneyle, yalanla çocuklarını kandırmamalıydın. Evde senin dışında yaşayan 3 kişinin ruh sağlığın bozulmasında 1.dereceden sorumlusun. Yanlış kararlar vermelerinde, istemedikleri bölümlerde okuyup istemedikleri işleri yapmalarında suç pastasının büyük dilimi sana düşüyor.
Çocuk yetiştirme biçimin tam bir fiyaskoydu doğrusu. Nasılsın diye bir soru var baba. Hani senin hiç kullanmadığın. Karşındakinin ahvalini merak ettiğinde, onu düşündüğünü belli etmek istediğinde kullanıyor insanlar. Kızım, oğlum gibi sahiplenme kelimeleri var. Herkes için sıradan bu kelimeleri hayatında 1 kere bile kullanmadın nedense. Telefon diye bir icat var inanamazsın. Senden uzakta olanlara ulaşmayı, konuşmayı sağlıyor. insan büyüyor babacığım. Çocuk oluyor, genç oluyor, sonra yetişkin oluyor. Her bir evresinde arkasında duracağı, güveneceği bir babaya ihtiyaç duyuyor. Keşke 2 yaşında beni kahvehaneye götürüp gazoz ısmarlamayla sınırlı kalmasaydı babalığın. Keşke takip etseydin nerelerde kiminle ne yaptığını evladının. Keşke en azından manevi bir destek verseydin.
