uzun süredir yalnız yaşıyorum. uzuuuun yıllardır. kendine has bir rahatlığı olduğunu kabul etmekle birlikte son aylarda iyiden iyiye çekilmez olmuştur. ailemin yanına gittiğimde iznimin son günü kendimi '' acaba bir kaç gün daha uzatsam mı ?'' diye düşünürken buluyorum. halbuki onlardan kaçmıştım asıl sebebi budur yalnızlığımın. iç sesimden böyle saçma talepler duyunca bir kenara oturup geçmesini bekliyorum ve atlatıyorum fakat; evime döndüğümde de ''keşke kapıyı şu açsaydı, acaba arasam da gelse mi? '' gibi sorular dönüyor beynimde. eskiden korkmadığım şeylerden yavaş yavaş işkillenmeye başladım, artık yemek pişirmiyorum kendime, kendimle baş başa kalmamak için elimden geleni yapıyorum velhasıl.
