gozle gorulur fakat zamanla unutulan,gorme duyularimizin kabul edemedigi gercek.insan hayata bir kere gelir,bir kere yasar.
insanoglu daha ne icin yasadigini idrak edememisken gunumuzde para hirsi yuzunden insanlar birbirlerini olduruyo annesini babasini bicakliyo,sevdiklerini hice sayiyo.durumun bu hale gelmesine herkes seyirci kaliyo ve sadece insanoglu gercekten kotuye gidiyo diyebiliyoruz icimizden hepsi bu malesef,gucumuz buna yetiyor.
oysa butun herseyin temelinde paranin oldugunu goremeyecek kadar aptal miyiz diye sormamiz lazim.simdi neden boyle bir sure zarfinda dunyaya geldigimizi aciklamam her ne kadar zorda olsa aslinda cikartilabilecek tek bir sonuc var.insanoglu paranin kolesi olmus durumda.
parasiz nefes alinmayacagini herkes kucuk yaslarda beynine idrak etmeye basliyo sanirsam.oyle ki gozumu actigimizda daha bir boktan haberimiz yokken anne ile babamiz birbirine bakip aman oglum ya da kizim benim surda okusun aman su kolejlere gitsin universitelerde iyi biyerle gelsin falan gibi konusmalara sebep olmuslardir,oluyolardir,olucaklardirda.gunumuzde bu boyle.ama sorsaniz cocuga (yani konusabilseydi daha kundakteyken) yavrum dunya boyle boyle burda para olmadan gecim yok o yuzden cok calisip para sahibi olmalisin diye o zaman cocuk demez miydi ben hayat mucadelemi,terimi,varimi herseyimi sadece kagit parcasi icin mi dokucem? yani ben hayata bunun icin mi geldim diye sormaz miydi yavrucak annesine babasina.. oda uzulmez miydi,, ben nereye geldim aman allah'im diyerek ic cekmez miydi?belkide bu yuzden konusamiyor yavrucak,idrak edemiyor.o yasta bilse nasil psikoloji icerisinde olur kim bilir.
neyse sonrasinda cocuk buyumeye baslar..aileden uzaklasir artik.kendi kararlarini verecek duruma gelir.kimseye ihtiyaci yoktur hayatta.kendisi dimdik herseyin ustesinden gelebilcek duruma gelmistir.herseyden once kendisine ve hayata saygisi vardir.hayatin mucadelesine ortak olmustur.kapilmis gitmistir artik.bazi seyleri gorur ama gormezden gelicek kadar yasamin sinsilesine kapilmistir.aslinda farkindadir bir oyunda olduguna ama oyunu kurallarina gore oynamayi benimsemistir kendince.aradan zaman gecer.dort oda bir salon kapali,soguk ve karanlik bir yerde oturur dusunmeye baslar..cok koymustur artik bu durum ona.hatta o kadar cok koyar ki kelimelere dokmek ister.satirlar yazar.sonra dusunur ve su soruyu sorar kendisine benim yasamamin tek anlami daha fazla para sahibi olmam mi? daha iyi bir araba,daha iyi bir ev daha iyi bir yasam.daha daha daha...
hep bir fazlasi.doyumsuzluk.kendini begenmislik.karsi konulmaz hirs!!
insanoglu kendi kendine kotuluk etmis aslinda.aslinda insanoglu parayi bularak insanligi oldurmus yasanmaz bir hale getirmis.bu sahteligin dogrultusunde tutunabilecek tek gercek sey var oda aile sanirim diyerek avutmaya baslar kendisini.
ve sonrasi? geri kalan hersey hayatin bize oynadigi oyun der ve yine kapatir sayfayi.
