Ne belirli bir yaylakları, ne belirli bir kışlakları var. Yaz kış yaşadıkları kıl çadırlarını kondurdukları yer, onlara ‘‘yurt’’ oluyor. Mezarlıkları bile yok, ölüm hangi dağ başında yakalarsa onlardan birini, oracıkta gömüyorlar... Göçerliği ısrarla sürdüren Sarıkeçililer, Toroslar'ı aşıp Anadolu'nun içlerindeki yaylalara uzanıyor, sonra oralardan Akdeniz'in ılık sahiline savrulup duruyorlar.
Sarıkeçililer... Kendi dünyalarını sırtlarında taşımaya devam eden bir Yörük aşiretinin son göçerleri... Ana baba, oğul, kız kısrak, hörgücüne kıl çadır, ala çuval yerleştirilen katarlanmış develer ve birkaç yüz keçisiyle Toroslar'ın mor vadilerinin kuytusundan, karanlık uçurumlarından aydınlığa, dağların sivri doruklarındaki yaylalara, oradan Akdeniz'in ılık sahiline savrulup duruyorlar.
Kışlakları da yaylakları gibi sürekli değişiyor: Köylerin, kasabaların kıyısında kıl çadırlarında yaşıyor, yaz gelince 'şurdan burdan çöplenen keçi'lerinin peşinde Toroslar'a vuruyorlar. Karaman'a kona göçe ulaşıyorlar. Sonbahar kışa gebe kalınca da yılın ikinci ve son büyük göçünü başlatıp bu kez yeni bir kışlak bulmak üzere geriye, Akdeniz kıyılarına dönüyorlar.
işte tam bu sıradaydı, ikinci göç başlamıştı ve dağların sarp yamaçlarına vurmadan yakalamak istiyorduk onları. Yol göstericimiz de bir Sarıkeçili: Kerim Yagal, yerleşik, Karaman'da yaşıyor. Buluşur buluşmaz yola çıkıyoruz. 'Vakit kaybetmemeliyiz' diyor Kerim Yagal, 'yarın nerede olacakları belli olmaz, çok ararız sonra'. Konya'nın Güneysınırı ilçesinden Toros Dağları'nın hafif kabarmış kuzey eteklerine sokuluyoruz.
