ben eskiden masum bir insandım. duygularım saftı, incitmezdim sevdiğim insanları. çok zaman önce değil 1 sene kadar ya geçti ya geçmedi. bu kadar acımasız değildim mesela, bu kadar ağır şeyler yapıp, sevdiklerimi kendimden soğutmazdım. biliyorum dört dörtlük değildim ama en azından daha az hata yapardım. ben nasıl olduda bu hale geldim inanın hiç hatırlamıyorum. hissettiklerim, yapmak istediklerim ve yaptıklarım o kadar farklı ki ben bile kendimi tanıyamıyorum artık. kendi bedenimde bir yabancıyla yaşıyorum sanki. en iyi yaptığım şey insanları kendimden kaçırmak oldu şu sıralar. her şeyin farkındayım ancak elimden hiçbir şey gelmiyor... en acısıda bu işte. göz göre göre kaybettim her şeyimi. hala da kaybetmeye devam ediyorum. tıkandım artık be, gırtlağıma kadar geldi amına koydumun hayatı. ben nasıl bir şeyle sınanıyorum, bu nasıl bir oyun? açıklayamıyorum kendime. ben bunları hakedecek naptım diyorum onun da cevabını bulamıyorum. kaçtığım karanlık daha da içine çeker oldu artık beni. ben kaçtıkça o çekim kuvvetini arttırıyor sanki. ben ne kadar savaşırsam o karanlık bir o kadar daha karanlık oluyor sanki. daha ne kadar acı çekicez be dostum? ne zaman bitecek, ne zaman gülücem artık dolu dolu. o eskiden sabahları içime dolan huzur nerede artık? bir daha ulaşamayacak mıyım ona? hani zaman her şeyin ilacıydı? neden benimde ilacım olmuyo ki, benim ne farkım var diğer insanlardan? benimde ilacım olsan ya zaman, bir kere de beni güldürsen ya? geriye neyim kaldıysa onu da al, al onlar da senin olsun ama lütfen beni mutlu et artık. her şeyimi vermeye hazırım, her şeyimi kaybetmeye hazırım. gerçi bir şeyimde kalmadı ya... canımı mı alacaksın? al onu da kurtulayım be. isyan etmiyim diyorum ama insan dolup taşınca ediyo işte, dayanamıyo. hayat! hadi beni bu sefer mutlu uyandır uykumdan. bu sefer şaşırt beni...
