Ben bu insanları hiç anlamıyorum bilader.
Adam gibi kullanmayı bilmeyip her bokunuzu paylaşıyorsunuz, sonra da yok akrabalar baydı, yok ergenler bastı bilmem ne.
Ben facebook hesabına doğmadım. 20li yaşlarımdaydım facebook çıktığında. Ne len bu amk dedim, bir anda herkesin dilinde bir facebook. Kendi adın ve soyadın ile kaydolmak gerekiyormuş, neden? Anasınıfından falan arkadaşların seni bulabilsin diye. Yok ya? Bize tersti o fikir arkadaş. internet üzerinde bir yere üye olacaksan kullanıcı adı ile olurdun çünkü, Racon bu.
Her neyse, yıllarca açmadım facebook hesabı. Arkadaşlarım yalvarıyordu falan, cık abicim, bana göre değildi.
Twitter hesabım da olmadı uzun süre. Ama Facebook'tan çok daha çekici geldi bana ve ilk olarak Twitter hesabı açtım. iyi güzel hoş. Bir sıkıntı yok. istersen takip et, istemezsen bırak falan, sistem bize uyuyor.
Sonra bir gün, üniversiteden bir arkadaşımla buluştuğumuz bir gün, arkadaşım açtı facebook hesabını, ulan kahpe dedi, bir açmadın şu hesabı. Neden açayım ki dedim, nedir yani, olay nedir? Bu arada yıllarca her yerden sosyal baskı ama. Neyse. Açtı bu hesabını, başladı bizim üniversite sınıf arkadaşlarının fotoğraflarını göstermeye. Bak şu söyle olmuş, bu bilmem nereye gitmiş falan saatlerce fotoğraf baktık. Gecenin sonunda nur gibi bir hesabım olmuştu. Yine de kendi adımla açmadım tabii, yani adımı kullandım da soyadımı nickledim, başka soy isim yazdım demiyorum bakın, bariz rumuz olduğu yani, var ya öyle hesaplar işte, anladınız siz onu. (Bu arada bu facebook sistemik baskısına birlikte göğüs gerdiğimiz ve yıllarca birlikte direndiğimiz canım arkadaşım, seni saygıyla anıyorum, kız inatla facebook hesabı açmadı, hiç açmadı, hiç.)
Hiç mi bir şey paylaşmadım, yoo paylaştım, özel hayatıma dair şeyler var elbette. Yılda bir iki kere de olsa halen paylaşıyorum böyle şeyler ama ne kimseyi kendi hayatımla bunaltıyorum ne de kimsenin beni bunaltmasına izin veriyorum. Ben gibilere stalker diyorlarmış, facebookta da arkadaş olduğum bir arkadaşım bir gün bu stalker'lara giydiren bir paragraf döşemiş, o gün öğrendim benim gibilere kızdıklarını. Bizler onların her şeyini takip ediyor, beğeniyormuşuz falan da kendimiz bir bok paylaşmıyormuşuz hayatımıza dair. Zorunda mıyım ulan? Sen her bokunu alemlere örnek olsun diye yayınlıyorsun diye ben de zorunda mıyım, ben mi istiyorum senin her haltı yayınlamanı. Memnun değilsen çıkar listeden, çok zor değil.
Birileri de ergen doluştu ben de dondurdum hep hüp yazmış. Ulan herkesi ekle sen listene, sonra da ergen doldu. Akrabalar sıktı, bilmem ne. Yahu arkadaş, hepsinin çözümü var; samimi olmadıklarını çıkar, ayıp olur diye düşündüklerini de kısıtlılar listesine ekle, paylaşımlarını görmek istemediklerini takip etmeyi bırak. Hepsinin çözümü var. Ha, tabii sen önce bir şeyin bokunu çıkarmadan kullanmayı öğren onu.
Bir sürü fotoğrafçı, yazan, çizen falan arkadaşım var listemde. Facebook olmasa onların eserlerini bir arada takip edemem. Ayrıca kaliteli insanlar da kaliteli bağlantılar paylaşırlar. Onların paylaştığı, benim izlediğim, incelediğim, okuduğum harici bağlantılara facebook olmasa ulaşamam.
Ayağınız boka daldığında bu boku kim koydu buraya diye söyleneceğinize, neden önüme bakmadım da bu boka bastım diye düşünün önce. Her hatayı karşı tarafta aramayın. Evet her yer bok dolu, biliyorum, bunu da savunmuyorum zaten de dediğim o da değil. Anlayan anladı neyseki.
Sözün özü, kullanmayı bilen insan hesabını dondurmaz arkadaş (özel durumları hariç tutar, hepinizi selamlarım).
