imax izleyin diye tuttutran iki köşe yazarına denk gelince kız arkadaşımlarımdan birini alıp zorlu centerın yolunu tuttum. film esnasında içmek için kızın çantasına 3 kutu bira ile bi paket cips sıkıştırdım. amerikan filmlerinden ancak alkollüyken haz alabiliyorum. filmden çok iyi anladığımdan değil. ben ağır film insanıyım. aksiyonu ve bol kamerayı sevmem. muhtemelen zayıf hafızamdan dolayı bu şekilde adaptasyona uğradım. o yuzden az oyuncu az ama uzun sahneler idealdir benim için. her neyse film başlamadan imex teknolojisin tanıtımları vardı ki filmin hiçbir sahnsi bu tanıtımlardaki teknolojiye yakın değildi. 3d teknolojisi zaten hala oturmuş bişey değil. bulanık hallerini bilirim ben. odak noktası dışındaki alan bulanıktı ilk filmlerde. şimdi o geçmiş ama şimdi de gözlük hafif yanken bile inceden bi bulanıklaşma oluyor. filmin ikinci yarısına yakın farkettim bunu. bu tarz netlik sıkıntıları baş ağrısına yol açar ki bu konuda çok fazla şikayet vardır 3d filmden çıkanlardan. nitekim ilk yarıyı omzuma kafasını koyarak izleyen kız arkadaşımın da benzer tepkileri olmuştu. bu vesileyle bilmeyenlere belirtmiş olduk. filme gelince, tipik "bu film gerçek hikayeye dayanmaktadır" filmlerinden. kahramanların özet hayatlarıyla başlıyor. zaman zaman feedbacklerle desteklemişler. güzel manzara fln çok fazla yok. bilgisayar efektleri hissedilir boyutta. gerilim maceradan daha çok dram ağırlıklı. ben şahsen ilk yarının sonlarına doğru gözyaşlarımı silmek durumunda kaldım. neyse efendim film üzerinde çok konuşulcak herhangi özelliğe sahip değil. stantdart. puanım on üzerinden altı.
