ilkokul üçüncü sınıfa falan gidiyorum. Hiç paramız yok. Babam işe gitmek için sabah 5 te kalkıyor eve ekmek parası bırakıyor dolmuşa verecek parası bile yok. En az 2 saat yol yürüyordu. Okula gideceğim sabah annem hazırladı ayakkabılarımı giyiyorum annem fark etti ayakkabılarım da yırtık var. iğne iplik aldı geldi elleri kanayana kadar dikmeye çalıştı ayakkabının yırtık yerini ama olmuyor, dikemedi başladı ağlamaya. Ben de dayanamıyorum anne diyorum sıkıntı yok, fazla belli olmuyor bile baksana. Annem açtı ayakkabılığı eski ayakkabılardan arıyor. Denk geldi o an rahmetli dedemin çok eskiden giydiği eski kundura tarzı ayakkabıları buldu onları verdi bana 1 2 ay onlarla idare ettim. Sabah kahvaltı denilebilirse tabii ekmek zeytin falan yerdik. Akşam da okuldan gelince bulgur falan varsa yapardı anacağım yerdik. Hayatımızdaki en sıkıntılı günlerdi. Ama hiç gıkı çıkmadı annemin. 3 tane evlat yetiştirdi. Getirdi bugünlere. Hala aklıma gelir hüzünlenirim.
