can dostum, yoldaşım, sırdaşım;
işe başladığım ilk gün bana gösterdiğin sıcakkanlılığınla seninle çok iyi dost olabileceğimizi anlamıştım. samimi ve içten tavırlarından çok etkilenmiş, senin varlığın dolayısıyla çömez olarak girdiğim iş ortamını biranda benimsemiştim. yeni olduğum için üzerime gelmeye çalışan üstlerimden beni kayırmalarını hiç unutamam. senin orada olduğunu bildiğim için her sabah zevkle geliyordum işyerime. zaman beni yanıltmadı, gerçekten de iyi dost olduk seninle..
brother's denen mekanda az bira tokuşturmadık, az paket bitirmedik dertleşmelerimizle. hatta erkek arkadaşın benimle olduğuna inanmayıp mekanı basmıştı da az gülüşmemiştik, sonra o'na lakap takmıştık brother's diye.
1 nisan şakası fikri benden çıkmıştı brother's için. kabul ediyorum kötü şakaydı ve o yutmamıştı, salağa yatmıştı hani, hatta bununla da kalmayıp bizi fena şekilde keklemişti. senin o anki yüz ifadeni ölsem unutamam. sonra arayıp o da şaka demişti de uzun ve rahat bir nefes almıştık. o ana kadar içim içimi yedi benim yüzümden oldu, ben bir hayvanım diye.
o zamanki erkek arkadaşım ve şimdiki eşim olan insanla telefonda kavga edipte morelman çöktüğüm zaman, benim işleri devralıp sen yapardın ya hani, dostun hasıydın be ne diyeyim..
karın ağrıların olurdu sık sık. her defasında doktor'a git dedim de beni dinlemedin.tutup yaka paça ben götürmeliydim seni doktora. aptalım ben, ne söylersen söyle haklısın. ve sonra birgün ağrın şiddetlendi, bayıldın. çıkan testler çok canımı sıktı. "lenf kanseri olmuşum dedin" ya, dünya başıma yıkıldı. ameliyatların, kemoterapilerin derken aylar geçti. ben evlendim ve gittim o şehirden. seni hep aradım, destek olmaya çalıştım, güçlüsün, sana bişey olmaz dedim.
..ve bir gün yine seni aradım. telefonu açan babandı. gönül'ü aramıştım dedim, canım arkadaşımı. gönül öldü dedi.
-............................
bugün sen öleli 2 yıl oldu dostum. 2 kahrolası yıl. seni unutmadığım, gözyaşlarımla andığım, ve seni çok özlediğim için..
